De tijd vliegt

Ben hier al weer langer dan een maand. Inmiddels wel 2 keer niet zo lekker geweest. Iets verkeerds gegeten denk ik. Ff flink overgeven en na een paar dagen vaak naar de wc rennen is dat gelukkig ook weer voorbij. Vrijdag 6 maart was het hier independance day. Het is dan gebruikelijk dat de schoolkinderen marcheren. Daar zijn ze al weken van te voren voor aan het oefenen. Alle scholen komen bij elkaar op een groot veld. De kinderen zijn vanaf 8 uur in de ochtend aanwezig en voordat ze eindelijk van start gaan is het rond 11 uur. Echt zielig want ze hebben helemaal geen water of eten bij. De meeste hebben thuis ook niks gegeten voordat ze weg gaan en maar wachten in de volle zon. De school van Maranatha hebben we allemaal maar zakjes water gegeven. Denk dat het geholpen heeft want ze waren de beste van de dag. kinderen moesten allemaal dichte schoenen aan. Maar die waren vaak veel te groot of te klein dan gaat het toch niet zo makkelijk dat marcheren. S ‘avonds is het overal feest op straat. Het is niet altijd druk omdat weinig mensen geld hebben om feesten. Maar we hebben vaak wel de grootste lol als we weg gaan s ’avonds . De Afrikaanse keuken is nog niet helemaal mijn ding, op de vis na die is hier super lekker. We koken veel zelf maar gaan ook wel op straat eten. Dat is echt grappig hier. In het dorp langs de weg, kun je veel eten kopen. Vaak halen we dan Indomie. Het wordt dan vers in een pan op het vuur op de grond klaar gemaakt. Het duurt ff voordat het klaar is. Maar dat is geen probleem, dan gaan we een stukje verderop bij een soort café iets drinken. Met de tuinstoelen op straat kunnen we daar gewoon gezellig zitten. De kinderen van de Indomie vrouw komen ons eten daar brengen. Laatst zaten we te eten en dan komen de kinderen van het eigenaressen van het drankwinkeltje bij ons zitten. Om gezellig met ons mee te eten. Zaklamp erbij want de stroom was uit gevallen. Wilmiek had niet alles op gegeten maar de kinderen eten de restjes graag op. Dat is hier gewoon de normaalste zaak van de wereld. Die kinderen kijken het liefst de hele tijd foto’s op mijn telefoon. Echt grappig want zoals ski foto’s en sneeuw hebben ze nog nooit gezien. Vorig weekend zijn we naar Golokuati geweest, daar zitten de andere fysio studenten. Een reis van ongeveer 5 uur als het allemaal een beetje mee zit om daar te komen. We moesten gemiddeld 3 keer overstappen in een andere trotro. Eigenlijk niet goed wetende waar we precies uit en in moeten stappen. En dan die trotro drivers die graag blanke vrouwen in hun busje willen hebben haha op de heen reis gingen er zelf 2 op staat ruzie maken omdat ze allebei wilde dat we bij hen in stapte. Golokuati ligt meer richting het noorden van Ghana de natuur is daar super mooi het is een klein dorp en iedereen kent elkaar. Bij aankomst vroeg ik: where live the other white people en ze wezen ons gelijk de weg. We zijn naar een waterval geweest. Om bij het bovenste deel van de waterval uit te komen. Hebben een heel stuk omhoog gelopen/geklommen. Een tocht van 2 uur met een gids. Ik heb nog nooit zo veel gezwete omdat het best zwaar en warm was. Het leek wel of we met kleding aan gezwommen hadden toen we boven kwamen zo bezweet waren we. Het was wel de moeite waart, want de natuur en die waterval was echt super mooi, echt genieten daar. In het ziekenhuis blijft het wel wennen. Soms zie je zulke rare dingen. Laatst lag er een vrouw op de gang bij ons voor de deur met een deken over haar heen, zelf over haar hoofd. Die vrouw was een paar uur daarvoor bevallen van een baby. Maar psychisch is ze niet in orde. Ze was helemaal door het lint gegaan. De verpleging heeft haar maar een verdoving gegeven om rustig te worden. Ze laten zo’n vrouw gewoon de hele dag op de grond in de gang liggen. Maarja de baby heeft ook geen toekomst zo. Waarschijnlijk dat het naar een weeshuis gaat of verkocht wordt, want dat gebeurt hier ook nog gewoon. De moeder leeft op straat die zag ik toevallig na een paar dagen weer rond zwerven. Ik herkende haar omdat ze dezelfde jurk nog aan had. Bij de fysio hebben ze niet echt een agenda dus weten we ook niet welke patiënten wanneer komen. wij proberen wel afspraken te maken met de mensen die we zelf behandelen maar als ze geen vervoer kunnen betalen zie je ze weer een tijdje niet. Dus het is gewoon een zoete inval hier. soms is het zo rustig op een dag dat ik na 2 uur wachten op een stoel in slaap gevallen ben (oeps sorry). De fysiotherapie start normaal rond 8 uur in de ochtend. Wilmink en ik doen dan de deur open. Rond half 9 komt de assistent van de fysio aan lopen en vaak rond 10 uur komt Paul de hoofdfysiotherapeut ook nog eens om de hoek kijken. Cultuur verschil? :p Wat ik wel heel interessant vind is dat sommige patiënten de meest rare neurologische aandoeningen hebben. We hebben een man onder behandeling die al een half jaar in een rolstoel zit omdat hij geen gevoel en kracht meer in zijn benen had. Langzaam komt het weer terug en afgelopen week heeft hij met hulp van ons, voor het eerst weer gestaan op zijn benen. Dan zijn echt mooie momenten. Voor ons project moet er nog veel gebeuren, voordat we daadwerkelijk voorlichtingsbijeenkomsten kunnen gaan geven. In de komende weken gaan we iets minder stage lopen in het ziekenhuis maar wel veel voorbereidings werk doen voor ons project. Als je hier iets geregeld wil krijgen gaat er een hele tijd overheen. Vandaag moetsen we iets vragen aan een belangrijke verpleegkundige en we hebben 2 uur zitten wachten voor een gesprek van 2 minuten. In Nederland zouden we al lang weg gelopen zijn. Deze week hadden we wel een nieuw vervoer middel van het ziekenhuis naar huis. We mochten gewoon met de ambulance mee rijden die zette ons wel even af. dat ka hier allemaal en we waren zo thuis. Sorry voor mijn lange verhaal Doeidoei